Μουρθε τωρα

Σ αυτο το νημα μπορουμε να γραφουμε καποια σκεψη, ιδεα, παρατηρηση ή οτιδηποτε αλλο μας ηρθε εκεινη τη στιγμη. Ειναι ενας πολυ απλος τροπος να προκαλουνται συζητησεις, που καμια φορα μπρουν να εχουν πολυ ενδιαφεροντα αποτελεσματα.

Αν καποια συζητηση αποκτησει βαθος και δομη, φυσικα μπορει να μεταφερεται σε αλλο νημα ή και αλλη κατηγορια.

  Καλή ιδέα κι αυτή. Μοιάζει με πρόταση Δαρβινικής εξέλιξης  

και δίνει την πρώτη ιδέα : Πώς σχηματίζονται οι σκέψεις;

Α χα, προλαβες
Καλο

Λοιπον, χωρις πολλη σκεψη ( ) και χωρις αιδω ( ) θαχα να παρατηρησω οτι η σκεψη χρειαζεται ασφαλως ενα ερεθισμα που να πυροδοτει μια αλυσιδα απο links μεσα στο μυαλο μου. Η ανασυρση των links αυτων ειναι η απαντηση μου ατο ερεθισμα, η σκεψη μου.

Το ερεθισμα μπορει να ειναι και εξωτερικο, πχ μια παρατηρηση η μια προταση καποιου αλλου, ή εσωτερικο, δηλαδη αλλες δικες μας σκεψεις.

Συχνοτατα για μια επιτυχημενη σκεψη χρειαζονται πολλα links, οχι ενα. Γι αυτο πολλες φορες κλωθογυριζουμε κατι στο μυαλο μας καποια πραγματα πριν μας ερθει η σκεψη. Αυτο γιατι πιανουμε την αλυσιδα απο πολλες μεριες, και μαλιστα η αλυσιδα μπορει ναναι και δικτυο.

Επισης γι αυτο δεν αρκει το ταλεντο, οπως ολοι λενε, χρειαζεται και εργασια.

Για αρχικο input καλα ειναι νομιζω

Έχει χροιά λειτουργικής άποψης. Θα ακολουθήσω έτσι καταρχήν...

1 Βρίσκω ενδιαφέρουσα την ιδέα πως οι διεγέρσεις που δημιουργούν ερεθισμούς προηγουμένως δημιουργούσαν όχι σκέψεις αλλά τη σκεπτόμενη δομή.
2 Η σχεδόν υποχρεωτική έννοια της ανάδρασης πρωτοεισάγει κύκλους, και οι ανακυκλώσεις θα υφάνουν ένα δίχτυ "σφαιρικότητας".
Εκ πρώτης όψεως μοιάζει αυτή η "λειτουργική μάζα" ως περιττή, σχεδόν παρασιτική σφαίρα, εκτός κι αν η παρουσία της συνεισφέρει πλεονεκτήματα επιβίωσης. Ό,τι δεν επιβιώνει χάνεται μαζί με την ιδιοσυστασία του.
Θα παρατηρούσε κάποιος ότι η πρόταση ισχύει για την ίδρυση της ζωής και πιθανόν τα αρχικά μαθηματικά να είναι παρόμοια. Στη συνέχεια όμως, εαν ανεβούμε στην κλίμακα βλέπω καθαρα ότι ένα όν, πχ άλογο δεν είναι απλά η ανάπτυξη και συντήρηση των κυττάρων του. Αυτά φροντίζονται έμμεσα, αλλά το χορτοφάγο άλογο το επιτυγχάνει με διαφορετικό τρόπο από ένα πχ λάμα. Οι τρόποι του, το στοιχειώδες σοφτγεαρ φέρει την ιδια επιτυχία με άλλον τρόπο. Αλλά αν επισκεφθείς ένα χώρο αλόγων και ανίδεος εάν είσαι βλέπεις μεγάλες διαφορές προσωπικότητας και απροσδόκητες εκδηλώσεις τους καθόλου όμως παλαβές , εκτός κι αν τρομάξουν. Αλλά κι οι γάτες του δρόμου ακόμα παρουσιάζουν άλλον χαρακτήρα η κάθε μία!

Θα παρατηρήσει κάποιος ότι το software της συμπεριφοράς έχει μορφωθεί από της συνθήκες => αναγκαιότητα.
Παρόλα αυτά δεν περιορίζει τόσο πολύ, και το κάθε όν "κάνει και τα δικά του".
Πολυπαραγοντικές αποφάσεις, πιό δύσκολα προβλέψιμες από αυτές ενός μικρόβιου ή σκουληκιού.

Έρχομαι σε μια οπτική: Αφού τα ερεθίσματα δημιουργούν την δομή, έρχεται η στιγμή που το πρώτο συμπτωματικό (θεμελιακό) software δίνει αρχικά οδηγίες συνοχής. Αν σκεφτώ την κίνηση αμοιβάδας ή σκουληκιού οι κινήσεις που κάνουν, για να κινηθούν, είναι στην ουσία τρόποι διατήρησης της συνοχής ενώ ο οργανισμός αυτοδιευθετείται (χωνεύει, αναπνέει ενεργεί ανακυκλώσεις με εξωτερικά ενεργειακά δάνεια).
Η συνέχεια στον χρόνο σχεδόν ταυτίζεται με την συνοχή στο όν.

Το επόμενο software επικάθεται σε κάθε "στρωμα πολυπλοκότητας" του όντος μέχρι που φθάνει να εξειδικεύει στρώματα ελέγχου και τελικά να επικάθεται και σε αυτά.
Στον άνθρωπο διχάζεται κι ένα μέρος ασχολείται με την ομοιόσταση ένω ένα άλλο αυτονομείται σε βαθμό που να κάνει "πρόβες του εαυτού του" μέσα στην πραγματικότητα, ή της πραγματικότητας μέσα στον εαυτό του "ως Εάν".

Αυτά, νομίζω, μπορούν να συσχετιστούν με τα παραπάνω που αναγράφεις.

Ασφαλως συσχετιζονται. Αλλα πρεπει να γινουν πολυ πιο αναλυτικα. Επιφυλασσομαι για συνεχεια